අත්අඩංගුවට පත්වීම......

අවසන්වරට පොලිස් අත්අඩංගුවෙන් තාත්තාව මුදාහැරියේ ලියුම්කරු භාරකරවන පොරොන්දුව මත වුව ද එය එසේ සිදුනොවුනි. භාර වී ආත්මය සිඳගැනීමට වඩා අත්අඩංගුවට පත් වී මිය යෑම යෙහෙකියැයි ලියුම්කරු ගෙන තිබූ හිතුවක්කාර තීරණයත් ආරක්ෂක අංශ කෙරෙහි තාත්තාගේ විශ්වාසයක් නොමැති වීමත් ඊට හේතු විය.

                 මෙම කාලයේදී  ලියුම්කරු සැඟව සිටි ප්‍රදේශයෙන් නිවසට පැමිණ සිටියේය. පවුලේ අන් අය ද විය යුත්තක් වේවායි  සිතා  නිවසට ම වී සිටීමට තීරණය කර තිබුණි. ලියුම්කරු පමණක් නොව පවුලේ අයකු වුව ද  වෙනත් නිවසකට ගොඩ වැදීම පවා ඒ නිවැසියන්ට අනතුරු දායක වීම ඊට හේතු විය.

       අපගේ ආර්ථික තත්ත්වය ද මේ වන විට ඉතාමත් නරක අතට හැරී තිබුණි. ගොවිතැනින් හා රබර් වලින් ආර්ථික අවශ්‍යතා පිරිමසා ගත් අපට, තාත්තාගේ ද ලියුම්කරුගේ ද  මැදිහත් වීමකින් තොරව යහපත් ආර්ථිකයක් පවත්වාගෙන යාම ඉතා අසීරු විය. එහෙයින් පවුලේ සියළු බර ඇදගෙන යාමට සිදුවූයේ අම්මාට ය.

                                   මේ 1989 වර්ෂයේ දෙසැම්බර් මාසයයි. රැඳවුම් කඳවුරු හැර තාවකාලික හමුදා කඳවුරු - වධකාගාර බොහොමයක් මේ වන විට විසුරුවා හැර තිබුණි. කිසිවකට සම්බන්ධ නැති සිවිල් පුරවැසියන්ට කිසියම් ඉස්පාසුවක් ලැබුනාක් මෙනි. කෙසේ වෙතත් පොලිස් මෙහෙයුම් දිගටම සිදුවිය. ලියුම්කරු ද තවදුරටත් සිටියේ සැඟවී ය. දිවා කාලයේ දී නිවසට වී සිටිය ද රාත්‍රිය ගතකළේ නිවසින් බැහැරව ය. මෙසේ සිටි එක් දිනක දහවල් කාලයේ දී හදිසියේම පොලිස් කඩාපැනීමක් සිදුවිය. ලියුම්කරු සිටියේ (ඕනෑ ම මොහොතක පැනගැනීමට සූදානම්ව) නිවසේම ය. ඈතින් එන පොලිස් රැළ නිවසෙන් බැහැරව සිටි අම්මාගේ නෙත ගැටුනි. එසැනින් ඈ ලබා දුන් සංඥාවකට අනුව දිවගිය ලියුම්කරු, කිසියම් ආරක්ෂිත තැනක ක්ෂණිකව සැඟවුනි. මේ මොහොතේ නිවසේ සිටි සුරතල් බල්ලා ද ලියුම්කරු පසුපසම පැමිණ, ඒ මගේ ම ඉදිරියට දිව ගිය අතර පොලීසිය දිවගියේ බල්ලා පසුපස ය. එහෙයින් ලියම්කරු සැඟවගත් ඉසව්ව පොලීසිය ට මගහැරුණි. (බල්ලා නිසා බේරුණු මේ අවස්ථාවත් සමග තෙවරක් ම පොලීසියේ හා හමුදාවේ අතටම හසුවීත් ඉන් ගැල වී යාමට ලියුම්කරු සමත්වී තිබුණි).

                                  *****************

                කාලය කෙමෙන් ගෙවී යයි. මිනිසුන් ටික ටික සාමාන්‍ය ජීවිතයට ප්‍රවේශ වෙමින් සිටියහ. කිසිවකු හෝ වැඩි කතාබහක් නැත. අනෙකා සමග කරන සුළු කතාබහේ වුව ද තිබුණේ, කිසියම් වරදකාරී හැඟීමකින් මඬනාලද ගතියක් ය. සියල්ලෝම ඉතා නරක විදියට එකිනෙකාගෙන් වෙන්කළාක් මෙන් පෙනුණි. සෑම විටම එකෙකු අනෙකා දෙස බැලුවේ සැකයෙනි. කැරැල්ල පූර්ණ වශයෙන් මැඬලා, කැරළි නායකයින් ද මරා දමා, ඉතිරිව සිටි කැරළිකරුවන් බොහෝ දෙනෙක් අත්අඩංගුවට ගෙන තිබියදීත් මෙවන් බියක් ගන්නට මිනිසුන්ට ඇති හේතුව කුමක් ද..? ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදයේ භිෂණය නිසයි. මෙය තවත් වසර ගණනාවක් යනතුරු නොනිවී දැල්වුන ගින්නක් විය.

                        මේ කාලයේ ආණ්ඩුවේ හොරණෑ නිරතුරුවම හඬ නැගුවේ “නොමග ගිය තරුණයන්ට” භාරවන ලෙසයි. භාර වූ අයගේ ප්‍රකාශ සහිත දැන්වීම් ද ප්‍රචාරය විනි. (නොමග ගිය තරුණයන්.....!? කෙතරම් අපූරු හැඳින්වීමක් ද සුමග යෑමට අවශ්‍ය සියළු දේ තිබියදීත් නොමග ගිය තරුණයන්.....!!! )  කෙසේ වෙතත් ඊට අවනතව බොහෝ දෙනෙක් අදාල කඳවුරුවලට හෝ පොලීසි වලට භාර විය. අරමුණු හැර සටන සම්පූර්ණයෙන්ම පරාජය වී තිබිය දී තවදුරටත් ඒ මතම බලාපොරොත්තු දල්වාගෙන සිටීමේ තේරුමක් නැත.

                    උණු ලෙයින් පාට සටහන් කළ මරණයේ කළු දුමාරයෙන් වැසීගිය ’89 වසර අවසන්ව ’90  නව වසර උදා වූයේ ද අත්නොහැරි භීෂණය සමගිනි. ලියුම්කරු තවමත් සිටින්නේ  සැඟවීගෙනය.  ඒ තරමක් විශාල ගල් දෙකක් අතර පිහිටි දෙබුක්කාවකි. එය පස්වලින් පිරී ඇත. ඊට ආවරණය සැපයුනේ ඉහලින් ඇති විශාල බට පඳුරකිනි. පිටතින් බලන කිසිවකුට හෝ එහි ඇතුළත යමෙකු සිටීයැයි  නොපෙනේ. එය කදිම නිවහනකි. පස් තට්ටුව මත තිබූ කොළ රොඩු ඉවත්කර ඒ මත එළාගත් පොලිසැක් කවර දෙකකින් සැඟවගත් කැරලිකරුවාගේ යහන සැකසිනි. මෙසේ කැළැවල ගස් ගල් යට රාත්‍රිය ගතකරන්නට වී බොහෝ කාලයක් නිසා ලියුම්කරුට නම්  එහි අරුමයක් නොවීය.

සර්පයකු සමග........

                           

                     ඒ ’90 ජනවාරි මස 15 වන දින රාත්‍රියයි. ලියුම්කරු, දුරුතු මස අධික ශිතල ද සමග වන යහනේ රාත්‍රිය ගෙවමින් සිටී. ශිතල ද තෙතබරිත පින්න ද ඔබගේ පීනස උත්සන්න කිරීමට හේතුවකි. එහෙත් කිවිසුමක් ඇරීමට ඔබට අවසර නැත. එය ඔබ සැඟව සිටින ඉසව්ව ගැන ඔබ විසින්ම සතුරාට දෙන ඔත්තුවකි. කෙසේ වෙතත් මෙවැනි රාත්‍රියක දී - මෙවැනි  වන රොදක දී ඔබ වඩාත් ප්‍රවේශම් විය යුත්තේ සර්පයන්ගෙනි. මේ මොහොතේ සර්ප දෂ්ඨනයක් සිදුවුවහොත් ඔබට තෙයාකාරයකින් මරණය ළඟාවිය හැක. ප්‍රතිකාර ලබාගැනීමට යාමේ දී ආරක්ෂක අංශවලට හසු වී වෙඩි තැබීමෙන්  හෝ ප්‍රතිකාර පමා වීමෙන් ද ආරක්ෂක අංශවලට හසුවනු ඇතැයි යන සැකයෙන් නිසි ප්‍රතිකාර නොකිරීමෙන් ද එය සිදුවිය හැක.මේ හේතුව නිසා ලියුම්කරු සෑමවිටම සිටියේ ඊට සූදානම්ව මල්කෑර කෝටුවක් හා පෙන්ටෝච් එකක්ද ළඟ තබාගෙනය. (සැඟවගත් කැරළිකරුවා සතුව තිබූ භයානක අවි ආයුධ ඒවාය).

                                 බලාපොරොත්තු වූ පරිද්දෙන්ම එය සිදුවිය. සර්පයා ඇදී ආවේ කකුල දෙසිනි. දැනෙන විදියටනම් තරමක් ලොකු සතෙකි. හේ පොරෝනාව දිගේම ඉහළට ඇදීවිත් දණහිසට යටින් හරි බරි ගැසී ගුලි විය. (ඔබ කලබල වන්නේනම් සිදුවන්නේ අනෙකකි). සෑහෙන වේලාවක් වෙහෙස වී කිසියම් ඉඩක් පාදාගත් සතා, සැනසිලිදායක නින්දකට වන් සෙයක් පෙණුනි. මේ මොහුගෙන් ගැලවීමට සුදුසුම මොහොතයි. කකුල සෙමින් නවා එකවරම නැගීසිට පෙන්ටෝචය දල්වා බැලූ විට ලියුම්කරු දුටුවේ පොරෝනාව මත ගුලිගැසී සිටින මුදු කරවලෙකි.හේ මිනිස් උණුසුමට බෙහෙවින් ප්‍රියකරන තෙත් කලාපයේ වෙසෙන උග්‍ර විෂ සර්පයෙකි. නයාටත් පොළඟාටත් වඩා විෂෙන් වැඩි වුව ද මොහුගෙන් දෂ්ඨනයක් සිදුවන්නේ කලාතුරකිනි. කෙසේ වෙතත් ලියුම්කරුට මොහු හා මිත්‍ර සමාගමයක් නැත. එහෙයින් පෙර සූදානම්කරගෙන තිබූ කෝටුව ආධාරයෙන් සතා ඈතට විද දැමීය.

පොලිස් රැකවලුන්ට හසුවීම......

                  

                         සර්පයා සමග වූ හෙයියම්මාරුව නිසා ඉන් පසු ලියුම්කරුට නින්දක් නොවීය.  කෙසේ වෙතත් හේ පාන්දර 4 හමාර පමන වනතුරු එතනම ගතකර නිවසට සේන්දු වූයේ තේ එකක් බීමේ අදහසිනි. වටපිට කිසිදු අනතුරක ළකුණක් හෝ නැත. ලියුම්කරු දොරට තට්ටු කළේය. එසැනින් ම දොර විවෘත විය. (පවුලේ අන් අය ද ලියුම්කරු මෙන්ම නිසි නින්දක නොසිටින්නට ඇත). අනතුරුව තේ එකක් බිබී සුළු කතාබහක යෙදී සිටි මොහොතේ බල්ලාගේ ගෙරවුම් හඬත් සමග නිවයේ ඉදිරිපසින් ද පිටුපසින්ද ඇසුනේ බූට් සපත්තු හඬකි. කොයි මෙහොතේ හෝ සිදුවේ යැයි සිතූ ලෙසින් ම ඔවුන් පැමිණ සිටී. කලබල කිරීමේ හෝ පැනයාමට උත්සාහ කිරීමේ තේරුමක් නැත. මුලින්ම තාත්තා ද දෙවනුව ලියුම්කරු හා අන් අය ද නිවසින් එළියට ආහ.

“...හා ...මේ ඉන්නෙ වීරයා......මෙච්චරකල් කට්ටි පැන්නා ඇතිනෙ.....දැන් යමු....”

“ ...තමුසෙලා දවල්වෙලා පොලීසියට එනවා.......” ඒ නියෝගය තාත්තාට ය.

(නිසැකවම මොවුන් ප්ලැටූන් එකේ ගහලයින් විය නොහැක. නැතිනම් මේ සිදුවීම මෙතරම් “සාමාන්‍යය” නොවේ).

                                    ලියුම්කරු ජීප් රථයට නංවාගත් සැනින් දෑත් පිටුපසට කර බැඳ දැමිනි. මේ මොහොතේ ඒ තුළ ලියුම්කරුගේ සගයෙකු ද විය. හේ අත්අඩංගුවට ගෙන තිබුනේ තුවක්කුවක් ද සමගය.

“උඹ දන්නවද අද උඹලගෙ ගෙදරට අපි කරන්න ආවෙ මොකද්ද කියලා......”

ලියුම්කරු නිහඬය.

“බලපන් මේ මොනවද කියලා......”

පෙට්‍රල් කෑන් කිහිපයක් පෙන්වයි....මොවුන් කියන්නේ ලියුම්කරුගේ නිවස ගිණි තැබීමට පැමිණියා කියා විය යුතුය. ලියුම්කරු කිසිත් නොදොඩයි.....සගයා ද පසෙක ය.

“...තෝ කැමති ටයර් එකේ යන්න ද නැත්නම් තල්දූව පාළම යටින් කැලණි ගගේ යන්න ද.....”

                   මේ මොහොතේ ඔබ ජීවිතය ඉල්ලා ආයාචනා කරන්නෙ නම් ඔවුන් බොහෝ සේ සතුටුවනු ඇත. එහෙත් ලියුම්කරු සිටියේ කෝපයෙනි.

“......ඒක තීරණය කරන්නෙ අපි නෙවෙයි නෙ......”

              මේ ඔවුන් බලාපොරොත්තු වූ පිළිතුර නොවේ, පොලිස් කරුවන්ගේ කෝපය ඉහවහා යයි....

“.....පුක නැත්නම් තෝත් යකා.......”

  අනතුරුව ලියුම්කරුගේ දෙකන් මතට එල්ලවන්නේ දරුණු ප්‍රහාරයක් ය.  ඒවා නළලට ද මුහුණට ද ඉක්කයකින් තොරව ද එල්ල වේ. සගයා දෙස බලා, “තෝ මොකද බලන්නේ” යැයි කියා ඔහුට ද පහර දේ.

                         අධික ශිතල නිසා අගුල්වැටී තිබූ කණට මේ කළ පහරදීම නිසා තමයි. ලියුම්කරු සදාකාලික බිහිරෙකු වූවේ. එසේ වුවද  එය සිදු වූයේ එක්වරම නොවේ.

                        පොලිස් කරුවන්ගේ වහසිබස් තවම අවසන් නැත.....

          “යමව්..... පොලීසියට, දෙන්න පෝරියල් එක.......”

මතු සම්බන්දයි......

ප:ලි/ මේ ලිපි මාලාව කියවීමේ දී හැකි තරම් කාලයට සාපේක්ෂ වන්න.....